ای که هفتاد رفت و در خوابی

با سلام و اجازه و پوزش                           از جناب وزیر آموزش

ای که بالا نشسته بر صدری                      مایلی درد دل کنم قدری

مایلی بشنوی تو بی پرده                         آنچه را کرده ای و ناکرده

گر مرا رخصتم دهی و جواز                       قصّه خویش می کنم آغاز

مانده ام از کجا کنم آغاز                         تا شود گوش ها و چشمت باز

از فضای کلاس و دیوارش                          تخته های سیاه و بیمارش

نیمکت های عهد بوقی آن                        چل نفر بودن و شلوغی آن

از بخاری نفتی و چوبی                              پنکه سقفیّ پرّه معیوبی

برگه ی امتحان یک رویه                         برگه ترحیم های پر مویه

برگه ها از کجا بیایید حتم                        از مساجد پس از مراسم ختم

روی برگه ، سؤال ها و جواب                     پشت آن فاتحه برای ثواب

از سرانه که مایه ی ننگ است                     از تحوّل که نیک کم رنگ است

از حقوق معلّمان نجیب                           زندگی های پر فراز و نشیب

از طلب ها که رو به افزون است                    کس نداند که ماجرا چون است

از دیونی که هیچ پس ندهند                       حق خوری کرده و به کس ندهند

بی تعارف بگویمت « فانی »                          تا کی از قافله عقب مانی ؟

خانه از پای بست ویران است                      این نه در شأن ما دبیران است

از وزیران نفت و دارایی                           یاد گیر اندکی توانایی

بانک ها و اداره ها بنگر                           وضع آن ها و وضع ما بنگر

کارمندان شان چه آسوده                         ز ابتدا تا کنون چنین بوده

رقم فیش شان اگر خوانی                          از تعجّب همی فرو مانی

در کنار حقوق ماهانه                              از مزایای شان بگم یا نه ؟

نه دیون دارد و طلبکاری                          نه گرفته شود به بیگاری

      قصّه ی ما ولی جدا باشد                          قصّه ای تلخ و ناروا باشد

اکثراَ دکترا و یا فوق ایم                             جملگی اهل دانش و ذوق ایم

به چنین چیز ها بها ندهند                           ذرّه ای بابتش به ما ندهند

جز حقوقی که هست شندرغاز                      نستانیم چیز دیگر باز

ماهها پیش کرده ام تدریس                       خبر امّا ز دستمزدش نیس

معنی سال و ماه می دانی                        هیچ آیا حدیث می خوانی

عرق کارگر چو بر رخ اوست                    دادن مزد وی  بجا و نکوست

عرقم ماههاست خشکیده                       دستمزدش ولی کجا دیده ؟

گر ریالی به ما اضاف شود                      خبرش تا به کوه قاف رود

ولی از این همه پریشانی                       کی شود گفته جز که پنهانی ؟

حرمت ما عزیز من « فانی »                   بیش از این هاست گر نمی دانی

هر چه بر ما گذشت دم نزدیم                  هیچ حرفی ز بیش و کم نزدیم

خامشی مان که از رضایت نیست                 دلمان در پی شکایت نیست

« ای که هفتاد رفت و در خوابی                   مگر این پنج روزه دریابی »

اندکی فکر زیر دستان باش                     بر سر عهد خویش و پیمان باش

فی المثل وقت بستن بوجه(بودجه)                باش شیری قوی نه چون جوجه

چنگ و دندان آن وزیران تیز                    هی به این سو دوند و آن سوی میز

هی از این و از آن خبر گیرند                     تا مگر سهم بیشتر گیرند

به گمانم که تو در آن هنگام                     گوشه ای ایستاده ای آرام

نه چک و چانه و تقلّایی                        نه تشر با صدای قرّایی

دیگران هر چه خواستند بردند                  حق ما را به راحتی خوردند

و تو هم با سکوت خود راضی                    زین همه بذل و دست و دل بازی

شعر من هم نمی کند تأثیر                     جز که از دست من شوی دلگیر

بارها گفته ام من این آهنگ                     نرود میخ آهنین در سنگ

باز هم با تمام این احوال                       خارج از انتقاد و قیل و قال

گر توانی کمی تقلّا کن                          یا به یکباره ترک این «جا»کن

تا اگر رفتی و شدی فانی                       نام نیکی بماند ای « فانی »

                                                                          ایزدپناه     آبان 1393    

                       فانی تو چه قدر مهربانی                            محبوب  تمام انس  و جانی

                      در حرکت و جنبش دهان ها                       جز نام تو نیست بر زبان ها

                      در مسجد  و نیز  نانوایی                            در خانه ی زن عمو و دایی

                     در مجلس ختم یا عروسی                             هنگام وداع و دیده بوسی

                      هنگام  عبور از  خیابان                              در قلّه ی کوه و در بیابان

                      در تاکسی و صف اتوبوس                           در پیچ و خم جاده ی چالوس

                      در داخل  حمّام  عمومی                                اخبار  سراسری  و بومی

                در مجلس روضه ی زنانه                              در نیمه ی روز یا شبانه

                هر جا سخن از افاضه ی تست                            از طرح جدید و تازه ی تست

                گفتی که در این آخر سالی                             بد نیست دهم هدیه و حالی

               وامی بدهم به این عزیزان                               تا یک کَمَکی شوند میزان

               آن طفلکی ها گناه دارند                               اقبال بد  و سیاه  دارند

              زیرا که در این سه پنج ساله                            بودند میان  چاه  و چاله

              دستور  دهم به  هر اداره                             وامی  بدهند  بهر  چاره

              معروف به وام «پنج ملیون»                           با قافیه ای  به  نام  قِلیون

              چون قافیه سخت و تنگ گردد                        هر واژه ی بد قشنگ گردد

              با وام دو کار می توان کرد                            شایدم هزار می توان  کرد

              یا آن که خرند خودرویی خوب                      یک شاسی بلند خوب و مرغوب

              بنده نظرم به «سانتافه» ست                          این جمله ی من نه از گزافه ست 

             از همان که بخشنامه کردیم                          پیش چشم خاص و عامه کردیم

             بنشسته  میان  «سانتافه»                              با اهل و عیال رفته  کافه

             با همسر خویش شامگاهان                            گشتی زده  داخل  خیابان

            گر فرصت یک سفر شود جور                          آن گاه شود نور علی نور

            گر چه وضع آس و پاس دارد                            خودرولش ولی کلاس دارد

           «سانتافه » اگر نخواست باید                             با ما شب عید او بیاید

            گر اهل سفر به دور دست است                         یا این که ز روزگار خسته است

            ما ، در  شب  عید تور داریم                            پرواز به جای دور داریم

            البتّه  زیاد دور  هم نیست                              جای حرم و قبور هم نیست

            نه مشهد و کربلا نه شام است                             نه جای عبادت و صیام است

            بس خرّم و سبز و پر نگار است                 بس خوش خط و خال همچو مار است

            در «آنتالیا»  کنیم  اتراق                                هر معلّمی که هست مشتاق

             ارسال کند  تمام  وامش                                تا  ما بکنیم ثبت نامش

             هم فال بود و هم تماشا                                سر زدن به سرزمین «پاشا»

           البتّه تو در زمان برگشت                                باید که بگی رفته ای رشت

            ور نه قوم و خویش و اهل خانه                         با  قابلمه و کفش  زنانه

           افتند چنان به جان و جسمت                             یادت برود نشان و اسمت

           فانی تو  چه قدر  مهربانی                                همواره به فکر دوستانی

           ای کاش که قدر تو بدانند                                 بر روی دو چشم خود نشانند

           گر تو  بروی از این میانه                                ویران بشود ستون  خانه

           از این همه قدر و سربلندی                                 افتیم به چاه  دردمندی

           دیگر نه خبر ز وام باشد                                 نه گردش مان به کام باشد

            نه «آنتالیا» نه تور دیگر                                  آن گاه زنیم جمله بر سر

            افسوس که «فانی» از میان رفت                           آن مرد جهانی از میان رفت

                                                                                                 ایزدپناه  اسفند 1393        

اندرحکایت پاسخ های حکیمانه وزیر به معلمان

حکایت کرده اند که فانی ، آن وزیر دولت روحانی ، آن معدن رازهای نهانی ، آن ساکن وزارتخانه از دوران جوانی ، در جمع معلّمان نزول اجلال فرموده ، و پاسخگوی سؤالات آنان بوده ، یکی او را پرسید: ای وزیر گُل و ای دانای کُل ، حقوقم کم است و کمرم زیر بار مشکلات خم ، از شما تقاضای درمان دارم و مرهم . وزیر دستی بر ریش خویش کشید و گفت:معلّمی شغل انبیاست و پاداش آن با خداست . پول ، چرک کف دست است و آرزوی انسان های پست .به جای این همه شکایت ، صبر داشته باش و قناعت ، خود به خود مشکلت حل خواهد شد . دیگری او را پرسید : ای وزیر با کفایت و ای دکتر با درایت سبب چیست که حقّ الزّحمه مان را دیر دهند و در حدّ بخور و نمیر دهند فی المثل مزد مهر و آبان را در ماه تیر دهند مگر نه آن که مزد کارگر قبل از خشک شدن عرقش باید پرداخت شود ؟ وزیر بادی به غبغب انداخت و گفت : اوّلأ آن حدیث مربوط به کارگر است و باربر و نه معلّم ، ثانیأ شما که برنداشته اید سنگین تر از گچ و مداد و ورق ، کِی بدن هایتان نموده است عرق که بخواهیم سر موعد حقوقتان را بدهیم . دیگری او را پرسید : ای وزیر لایق و ای داننده ی دقایق ، سبب چیست که جدیدا مزدمان را درصدی می دهند و با هزار نکبت و بدی می دهند ؟ ایشان اندکی مکث کردند و گفتند : معلّمان قلب هایشان ضعیف است و بدن هایشان بیمار و نحیف ، ترسیم اگر مطالبات شان را یک جا و کامل بدهیم و با رغبت و از تهدل بدهیم ، با دیدن آن همه پول ، قلب هایشان از شدّت شعف و شادمانی از حرکت بازماند و غزل خداحافظی را بخواند . دیگری او را پرسید : ایّها الوزیر! چرا با آن که در روز دهم اسفند عدّه ی بی شماری از معلّمان تجمّع سکوت کردند و توپ را به درون زمین شما شوت، خم به ابروی تان ننشست و قلب مبارک تان نشکست ؟ ایشان پس از اندکی تأمّل فرمودند : از قدیم گفته شده است در حدیث و روایت ، که سکوت هست نشانه ی رضایت ، ما را گمان بر آن شد که شما خواسته اید با زبان بیزبانی ، اظهار رضایت کنید و شادمانی . دیگری او را پرسید : ای وزیر فرهیخته که تمام ذرّات وجودت با وزارت درآمیخته ، سی و شش سال است که در وزارتخانهای ، حاصل کار تو نیست به جز ویرانهای ، سبب چیست ؟ ایشان فرمودند : نام من فانی است به معنای نابود کننده و فنا کننده ، من مناسب نامم ، به وظیفه ام عمل کردم و خود را انگشت نما و ضربالمثل کردم ، دیگر از من چه توقّعی دارید ؟ دیگری او را پرسید : ای وزیر دانا و ای مدیر توانا ، سبب چیست که هر گاه معلّمان ، تحصّن و تجمّع و اعتراض می کنند بلافاصلهحقوق دیگر کارمندان افزوده گردد و بیشتر از آنچه بوده گردد، فی المثل بعد از تجمّع اعتراضی سنه ی 1385 طرفة العینی حقوق برادران سپاهی اضاف شد و خبرش تا کوه قاف شد و ایضا در اسفند سنه ی 1393 پس از تجمّع عظیم اعتراض معلّمان فی الفور حقوق بانکیان افزون شد و چهره هاشان شادمان و گلگون؟ وزیر در بحر تفکّر فرو رفت و پس از مکثی طولانی گفت : این از الطاف خدا به شماست که شما را بانی کار خیر قرار داده و وسیله ای برای رفع مشکلات غیر،  پس خدا ی را شکر کنید . دیگری او را پرسید : ای دریای علم و ای مظهر صبر و حلم ، وقتی در بلاد دیگر مسئولی نتواند از پس مشکلات اداره ی متبوعش  برآید کنار می رود تا کسی از او بهتر آید ، ناتوانی اش را مایه ی ننگ و عار می داند و خود را مستوجب خودکشی و دار می داند ، سبب چیست که در ایران این گونه نیست ؟ وزیر اندکی اخم کرد و گفت : عمل آن ها سوسول بازی و قرتی بازی است ما که مثل آن ها ضعیف نیستیم  . در ایرا ن ما هر مسئولی تا زمانی که نفس می کشد از پست و مقام خویش پا پس نمی کشد . ما بیدی نیستیم که از باد اعتراض ها بلرزیم و از تجمّع سکوت بترسیم . دیگری او را پرسید : ای ولیّنعمت و ای عاشق خدمت ، سبب چیست که مطالبات و معوّقات ما را در بوق و کرنامی کنید و ما را مضحکه ی پیر و برنا ؟ برای پرداختش تاریخ و قرارمدار می گذارید امّا دروغ از آب در آمده و همه را سرکار می گذارید. وزیر اندکی روی ترش کرد و گفت : دیدیم مملکت حساب و کتاب ندارد و معلّم محلّی از اعراب ، اگر به شما وعده و وعید دادیم و قول پرداخت شب عید دادیم ، خواستیم شما را دعوت به آرامش کنیم و خشم شما را فروکش ، و گر نه به قول محمودخان ، کفگیر به ته دیگ خورده و ممه را لولو برده ، امّا به شما قول شرف می دهم که طلبتان سوخت و سوز دارد ولی دیر و زود ندارد خاطرتان جمع باشد . حاضران از آن همه حاضرجوابی و پاسخ های درست و حسابی ، انگشت حیرت به دندان گزیده ، خدای را به داشتن چنین وزیری سپاس کرده و عمر وزارت او را از خدای التماس کرده ...!!!!!

                                                                         ایزدپناه   یکم فروردین 1394

                           ای که هفتاد رفت و در خوابی

با سلام و اجازه و پوزش                           از جناب وزیر آموزش

ای که بالا نشسته بر صدری                      مایلی درد دل کنم قدری

مایلی بشنوی تو بی پرده                         آنچه را کرده ای و ناکرده

گر مرا رخصتم دهی و جواز                     قصّه خویش می کنم آغاز

مانده ام از کجا کنم آغاز                         تا شود گوش ها و چشمت باز

از فضای کلاس و دیوارش                       تخته های سیاه و بیمارش

نیمکت های عهد بوقی آن                       چل نفر بودن و شلوغی آن

از بخاری نفتی و چوبی                             پنکه سقفیّ پرّه معیوبی

برگه ی امتحان یک رویه                         برگه ترحیم های پر مویه

برگه ها از کجا بیایید حتم                        از مساجد پس از مراسم ختم

روی برگه ، سؤال ها و جواب                   پشت آن فاتحه برای ثواب

از سرانه که مایه ی ننگ است                  از تحوّل که نیک کم رنگ است

از حقوق معلّمان نجیب                             زندگی های پر فراز و نشیب

از طلب ها که رو به افزون است               کس نداند که ماجرا چون است

از دیونی که هیچ پس ندهند                    حق خوری کرده و به کس ندهند

بی تعارف بگویمت « فانی »                      تا کی از قافله عقب مانی ؟

خانه از پای بست ویران است                   این نه در شأن ما دبیران است

از وزیران نفت و دارایی                           یاد گیر اندکی توانایی

بانک ها و اداره ها بنگر                            وضع آن ها و وضع ما بنگر

کارمندان شان چه آسوده                         ز ابتدا تا کنون چنین بوده

رقم فیش شان اگر خوانی                        از تعجّب همی فرو مانی

در کنار حقوق ماهانه                                از مزایای شان بگم یا نه ؟

نه دیون دارد و طلبکاری                          نه گرفته شود به بیگاری

      قصّه ی ما ولی جدا باشد                           قصّه ای تلخ و ناروا باشد

اکثراَ دکترا و یا فوق ایم                           جملگی اهل دانش و ذوق ایم

به چنین چیز ها بها ندهند                    ذرّه ای بابتش به ما ندهند

جز حقوقی که هست شندرغاز              نستانیم چیز دیگر باز

ماهها پیش کرده ام تدریس                 خبر امّا ز دستمزدش نیس

معنی سال و ماه می دانی                       هیچ آیا حدیث می خوانی

عرق کارگر چو بر رخ اوست                دادن مزد وی  بجا و نکوست

عرقم ماههاست خشکیده                     دستمزدش ولی کجا دیده ؟

گر ریالی به ما اضاف شود                    خبرش تا به کوه قاف رود

ولی از این همه پریشانی                       کی شود گفته جز که پنهانی ؟

حرمت ما عزیز من « فانی »                   بیش از این هاست گر نمی دانی

هر چه بر ما گذشت دم نزدیم               هیچ حرفی ز بیش و کم نزدیم

خامشی مان که از رضایت نیست          دلمان در پی شکایت نیست

« ای که هفتاد رفت و در خوابی            مگر این پنج روزه دریابی »

اندکی فکر زیر دستان باش                  بر سر عهد خویش و پیمان باش

فی المثل وقت بستن بوجه(بودجه)        باش شیری قوی نه چون جوجه

چنگ و دندان آن وزیران تیز               هی به این سو دوند و آن سوی میز

هی از این و از آن خبر گیرند               تا مگر سهم بیشتر گیرند

به گمانم که تو در آن هنگام                 گوشه ای ایستاده ای آرام

نه چک و چانه و تقلّایی                         نه تشر با صدای قرّایی

دیگران هر چه خواستند بردند             حق ما را به راحتی خوردند

و تو هم با سکوت خود راضی               زین همه بذل و دست و دل بازی

شعر من هم نمی کند تأثیر                   جز که از دست من شوی دلگیر

بارها گفته ام من این آهنگ                  نرود میخ آهنین در سنگ

باز هم با تمام این احوال                       خارج از انتقاد و قیل و قال

گر توانی کمی تقلّا کن                           یا به یکباره ترک این «جا»کن

تا اگر رفتی و شدی فانی                       نام نیکی بماند ای « فانی »

                                                                                      ایزدپناه     آبان 1393    

ای دو صد لعنت بر این شغل شریف

        باز مهر آمد مدارس باز شد                              وقت طنّازی من آغاز شد

       بس که خوابیدم در این هشتاد روز                      صورتم پف کرد و پشتم کرد قوز

        بس که از مردم شنیدم نیش ها                          پیر گشتم شد سفید این ریش ها

        آن یکی با طعنه می گفت : ای فلان                    هیچ می دانی چرا ماندی جوان ؟

        بس که تعطیلی تو در ایّام سال                           روزگارت بگذرد در عشق و حال

        می نشینی توی خانه با عیال                               می زُداید از رُخت رنگ ملال

        گر چه دائم خانه ای یا در سفر                          دستمزدت می رسد بی دردسر

        بهر این ماندی سرو حال و جوان                       شکر بنما قدر شغل خود بدان

        دیگری گفتا : که ماندم من عجب                      از تو ای آموزگار با ادب

       چون تو داری شغل نان و آبدار                         با مزایا و حقوق بی شمار

       از چه رو هی ناله و افغان کنی                           هی شکایت پیش این وآن کنی

       دائماً گویی حقوقم کم بود                                زندگی ام مملو از ماتم بودِِِِِ

       بس طمعکاری تو و بس آزمند                          ترسم از دور فلک بینی گزند

      دیگری می گفت : خواهم از خدا                        می کنم هر روز و هر شب این دعا

     کاشکی من هم معلّم می شدم                               آدمی مظلوم و سالم می شدم

     با کمی باران و قدری برف ناب                            می شدم تعطیل و می رفتم به خواب

      با کمی آلودگی اندر هوا                                      می شدم تعطیل و می رفتم  صفا

      با کمی سرما و یا گرمای داغ                               می شدم تعطیل و می رفتم به باغ

     الغرض از آشنا و از غریب                                   می شنیدم حرف هایی بس عجیب

      گاه گریان بودم از افکارشان                                 گاه می خندیدم از گفتارشان

      کاش تابستان شود زودی تمام                               تا رها گردم از این رنج مدام

      دوست دارم های و هوی مدرسه                             زنگ تاریخ و علوم و هندسه

      زنگ تفریح و نشستن دور میز                              چای خوردن توی لیوانی تمیز

      حالِ ِ همکاران خود جویا شدن                               سفره های دل به ناگه وا شدن

       آن بگوید از شلوغیّ کلاس                                  بچّه های رند قدر ناشناس

       دیگری گوید ز تأخیر حقوق                               وعده های پوچ سرتاسر دروغ

       آن یکی گوید که ما از سال پیش                        بس طلب داریم از اندازه بیش

        حقّ ما را روز روشن خورده اند                          آبرومان را به هر جا برده اند

        آن یکی از مشکلات بیمه اش                             از تعهّد های نصف و نیمه اش

        از حقوقی که تأسفّ آور است                             از طلبکاری که دائم بر در است

       زان همه تبعیض های ناروا                                  از سکوت حاکم و فرمانروا

        ای دو صد لعنت بر این شغل شریف                   کرده ما را این چنین خوار و خفیف

        کاش می رفتم به استخدام بانک                         یا سپاه صاحب نیرو و تانک

         بانک زیرا ظاهری مقبول داشت                        دیگری هم قدرت و هم پول داشت

        یا که می رفتم اداره نفت و گاز                         می شدم از مال و ثروت بی نیاز

        یا که می رفتم به دارئی و برق                          می شدم در مال و ثروت غرق ِغرق

        یا که می رفتم به آب و فاضلاب                        بار خود را بسته بودم با شتاب

        لیک افتادم در این ماتم سرا                              نه ره پیش و نه پس مانده مرا

        لاجرم ما سوختیم و ساختیم                              عمر با ارزش در این ره باختیم

                                                                                      ایزدپناه : شهریور 93

                                      سوی حوزه با لبی خندان شدم       

باز خرداد آمد و شادان شدم                               سوی حوزه با لبی خندان شدم

وقت رفتن آن عیال مهربان                                ساندویچی داد دستم گفت:هان

گر چه خود آگاهی از اسرار کار                         حوزه ی تصحیح بودی بی شمار

لیک این هایی گه گویم گوش کن                      اوّلا همراه خود خاموش کن

گر بخواهی زنگ ها پاسخ دهی                           باشد آن دیوانگی و ابلهی

تا تو مشغول سوالی و جواب                               آن مصحّح های دیگر با شتاب

برگه ها را تند تند امضا کنند                              خنده بر ریش تو و بر ما کنند

ثانیا در گوشه ای تنها نشین                               همچو سربازی نشسته در کمین

هم رقیبانت بود زیر نظر                                    هم شود از صحبت آنان حذر

ثالثا گهگاه با طرح سوال                                    آن رقیبان را بکش در قیل و قال

گه معمّا گاه پرسش جور کن                             ذهن شان از برگه هاشان دور کن

چون شدند سرگرم حرف و گفتگو                    تو به سان آدمی بی چشم و رو

برگه ها تصحیح بنما با شتاب                             بار خود بربند از این اوقات ناب

آنچه را گفتم اگر اجرا کنی                                 برگه هایی بیشتر امضا کنی

دستمزدش نیز افزون تر شود                            چهره هامان شاد و گلگون تر شود

پس برو اینک خدا یار تو باد                             دست حق هر دم نگهدار تو باد

پس شدم من سوی حوزه رهسپار                      تا به چنگ آریم پولی بی شمار

در میان راه دیدم از قضا                                     دوست و همکار خود آقا رضا

گقت:می بینم شتابان می روی                            از چه رو این گونه خندان می روی

گفتم او را :من به دستور عیال                            می روم دنبال روزیّ حلال

می روم اوراق را امضا کنم                                   بلکه با پولش گره ای وا کنم

روی پولش باز کردم من حساب                       از همین رو می روم من با شتاب

گفت:حقّ الزّحمه اش را کن بیان                       تا کنم بر تو حقیقت را عیان

گفتم او را که شنیدم از قرار                              قیمت هر برگه ای باشد هزار

گفت:گیرم قیمتش باشد درست                       تو گمان کردی تمام از آن تست

خیر جانم چون که نقد و بی صدا                       مالیاتش را کنند اوّل جدا

تا بدین جا جبری و ناخواسته                            از هزارت مبلغی شد کاسته

مبلغ هربرگه ای نهصد شود                             باقی اش بشنو که حالت بد شود

مابقی اش رفته تا سال دگر                             گاه سال شمسی و گاهی قمر

باز آنجا شصت درصد می دهند                       می دهند امّا چنین بد می دهند

بار دیگر شانزده درصد دهند                           جملگی را زجر بیش از حد دهند

باقی اش را کی دهندت با خداست                   دادن و نا دادنش روی هواست

گر دهندت شکر کن الله را                              گر ندادندت برآور آه را

ای تو را من بنده و عبد و غلام                          تازه گیرم پول خود گیری تمام

پول تو آن روز بی ارزش شود                         ده اگر بود ه ست آن گه شش شود

ارزش هر برگه خواهد شد دویست                  پس چنین مشتاب جان من بایست

چشم خود معیوب کردی و کمر                      هی به دنبال طبیبی در به در

دستمزدت صرف درمان می شود                     همسرت آنجا پشیمان می شود

تازه با اینها اگر آیی کنار                                 مشکل اصلی بماند برقرار

با همه اینها که گفتم مو به مو                          هستی آنجا با رقیبان روبه رو

نام «صدری»را شنیدی تا به حال                       جمله پیشش لنگ اندازند و شال

برگه ها را چشم بسته می زند                          تند تند و بسته بسته می زند

نام«رمضانی»به گوشت خورده است                  گر چه دست بسیار باشد روی دست

هیچ دستی روی دستش نامده                          لااقل در این زمان و این سده

خانم«آگنج»هم در کار خویش                        گوی سبقت برده از اندازه بیش

از«حسینی»هر چه گویم کم بود                      جای او در حوزه مستحکم بود

اوستاد برگه امضا کردن است                         می کند فرماندهی گر چه زن است

بسته ها با امر او وا می شود                             مبهمات شعر معنا می شود

آنچه لازم بود دادم شرح حال                        خواه از آن پند گیری یا ملال

حال خود می دانی و بانوی خود                     رحم کن بر چشم و بر زانوی خود

اندکی اندیشه کردم بعد از آن                      گفتم ای یار عزیز مهربان

چون حقیقت گشت بر من آشکار                 می گذارم حوزه رفتن را کنار

گر کسی را ذره ای باشد خرد                       کی به سوی حوزه با سرعت دود؟

من نه پولش خواهم و نه رنج آن                   نه به چشم و بر کمر آید زیان

از تو ممنونم که بودی رهنما                          ای رفیق نازنین با وفا .....

                                                                                                                       ایزدپناه   خرداد93                                   

                              ای خدا این ها چرا بد می دهند

مجمعی کردند معلّم ها همه                       بحث بود و اعتراض و همهمه

جمع آنان از هزاران بیش بود                    قلبشان از رنج و محنت ریش بود

سینه هر یک اگر بشکافتی                        عالمی اندوه در آن یافتی

گر سپردی گوش بر نجوای شان               غصّه می بارید سرتا پای شان

چهره آنان چو می دیدی دقیق                   یافت می کردی تو اندوهی عمیق

ناگهان برخاست مردی زان میان               گفت:هان ای همقطاران دوستان

السّلام ای صاحبان درد و رنج                    ای به دور افتادگان از مال و گنج

السّلام ای دردمندان صبور                         نه شما را زر نه تزویر و نه زور

ای فراموشان در رنج و بلا                          با شمایم با شمایم با شما

درد ها در سینه گر پنهان شود                  باعث آزار جسم و جان شود

درد ها گر مزمن و دیرین شود                عاقبت چرکین و زهرآگین شود

پس به نوبت هر یکی برخاسته                  باز گوید اعتراض و خواسته

ابتدا برخاست مردی با وقار                      خسته از بی مهری لیل و نهار

لب گشود و گفت:همکاران سلام               من که عمر خویش را کردم حرام

بعد عمری زحمت و رنج مدام                   دستمزدم هست یک میلیون تمام

بی گمان از کارگر هم کمترم                   وای بر من خاک عالم بر سرم

دیگری برخاست قدری خشمگین            چهره بر افروخته چین بر جبین

گفت:ای یاران روا باشد که من                 در چنین سنّی و با ضعف بدن

با اضافه کاری و درس زیاد                      جسم و روح خویش را بدهم به باد

دستمزدش را ولی کی می دهند               گفته اند وقت گل نی می دهند

وعده امروز و فردا می کنند                    این چنین خون در دل ما می کنند

دیگری برخاست تند و با شتاب              گفت درد خویش با خشم و عتاب

دستمزدم ماهها تاخیر شد                      واقعا این بار دیرِ دیر شد

تازه وقتی مزد ما را می دهند                  گوئیا سهم گدا را می دهند

بیست درصد بیست درصد می دهند       ای خدا این ها چرا بد می دهند

دیگری گفتا:گداخانه ست این               ترک بنمایید ویرانه ست این

گر چه جای گنج در ویرانه است            لیک من گنجی نیاوردم به دست

دیگری نالید از تبعیض ها                     خواری و بی مهری و این چیزها

دیگران را در سفر مهمانسراست           یک کلاس خشک و خالی سهم ماست

دیگران را وام مسکن می دهند              وام تبدیل به احسن می دهند

دیگران پاداش خود را بی درنگ          کامل و یکجا فرا آرند چنگ

سهم ما را قسط قسطی می دهند            بر سر ما منّتی هم می نهند

دیگران را فیش ها رنگین بود               وزن ارقامش بسی سنگین بود

فیش ما را هیچ رنگ و بار نیست          هیچ کس در فکر ما انگار نیست

دیگران را نه معوّق نه دیون                قلب ما از این دو گردیده ست خون

آن قَدَر بسیار گشته این دیون             که کشد ما را به سر حدّ جنون

آن قَدَر گفتا که آخر خسته شد           قلب آن فرهنگیان بشکسته شد

باز آمد آن دبیر اوّلین                          گفت:هان ای مردمان نازنین

آن چه را گفتید حق بود و درست         من چه گویم خود عیان بود از نخست

آن چه را گفتید یک بود از هزار           رنج های سالیان آزگار

هر کسی می بود اگر جای شما             مرگ خود می خواست صد بار از خدا

هر کسی می دید نیمی زین بلا             مطمئنّا می شد از شغلش جدا

لیک ما که اهل دعوا نیستیم                 یا که رند و بی سر و پا نیستیم

کز برای پول ما غوغا کنیم                   نزد مردم خویش را رسوا کنیم

ما نجیب ایم و صبور و با حیا                از تعلّق های دنیایی رها

مال دنیا چرک دستی بیش نیست        خواسته ی انسان دوراندیش نیست

شغل ما را عاشقی آید به کار               نه حقوق و زرق و برق بی شمار

ما همه راضی به درگاه خدا                  وآنچه را تقدیر کرده بهر ما

در همه حالی همیشه شاکریم               گر زیاد و کم همیشه حاضریم

پس عزیزان جمله با ذکر دعا               بهتر آن باشد شویم از هم جدا

پس یکی از آن گروه دردمند               گفت تکبیری به آواز بلند

حاضران یکپارچه مردم پسند                واژه اللّه اکبر را بلند

بر زبان راندند و مجلس شد تمام          دست های هم فشردند خاص و عام

بعد از آن برخاسته رفتند زود             گوئیا هرگز چنین جمعی نبود !!!!

ِ

              پدری بود بسی فهمیده                        سردی و گرمی دوران دیده

             پسری داشت ولی نالایق                      بی ادب ،خیره سر و مایه ی دق

            نه هنر داشت نه اخلاق نکو                     همه ی خلق گریزان از او

             هم کلاسی و در و همسایه                     در عذاب از پسر بی مایه

            گریه ی مادر و اندرز پدر                            ننمودند در او هیچ اثر

            چون دعا سود نکرد و فرجی                     برنگشت آن پسر از راه کجی

           صبر مادر پدرش طاق آمد                           وقت نفرین شدن و عاق آمد

           گفت:هان ای پسر خیره سرم                   دور شو دور شو از پیش و برم

           بارالها پسرم بد کرده ست                        امر و فرمان تو را رد کرده است

          از تو خواهم که عذابش بدهی                    آنچه بد کرد جوابش بدهی

           از تو خواهم که دبیرش بکنی                     با چنین شغل تو پیرش بکنی

          گر معلّم بشود یا که دبیر                          تا ابد می شود او خوار و اسیر

          نه حقوق و نه مزایا دارد                            نه پس انداز و نه ماوا دارد

        می برندش همه بهر ضامن                        سپه و ملّت و ملّی ثامن

         چوب خطّش همه جا پر بشود                    گوشش آکنده ز غرغر بشود

         بهر تدریس اضافی بدود                             گر بود مبلغش اندک برود

         دستمزذش همه تاخیر شود                       زودتر از دگران پیر شود

         ساخته با همه ی سختی ها                      خو نموده ست به بدبختی ها

         پسرک چون بشنید این سخنان                    مات و مبهوت شد و بس نگران

         گر معلّم شود از آه پدر                                 می شود تا به ابد خاک به سر

       رفت سوی پدر خویش به تاخت                       دست در گردن بابا انداخت

         گریه می کرد چنان ابر بهار                              که غلط کرده پشیمانم و زار

         گرچه بسیار تو را آزردم                                   آبرویت همه جا من بردم  

         گرچه من نا خلف و بد بودم                             مایه ی غصه ی بی حد بودم

        تو بزرگی کن و از روی کرم                              دستی از لطف بکش روی سرم

         قول مردانه دهم برگردم                                   آدمی تازه و دیگر گردم!!!!          

الا ای نشابور دیرینه سال                        بلند اختر ای خطّه ی بی مثال

الا شهر مردان پیغام ور                           همان «مزدک»و«مانی» نامور

الا جایگاه یلان و کیان                             به جا مانده از عهد ساسانیان

الا ای « ابرشهر » ایران زمین                   چرا چین برافکنده ای بر جبین

چرا غمگنی از چه ای داغدار                    بگو آنچه در سینه داری برآر

کجا رفت آن فرّ دیرینه ات                         چرا زخم بنشسته بر سینه ات

کجا رفت آن قامت استوار                        چه شد آن همه رنگ و بوی و نگار

به پا خیز و طرحی بیفکن ز نو                  دگر باره شهری پر آوازه شو

غبار غم از چهره ات پاک کن                    دگر باره سر سوی افلاک کن

بهشتی اگر بوده روی زمین                       نشابور بوده ست و نبود جز این 

چنان بوده ای خرّم و پرنگار                      که بردی ز نقّاش« چین» اعتبار

همان « هند» معنای پر رمز و راز               به پیش مقام تو آرد نماز

« بخارا » اگر قدر و اندازه یافت                  ز سر ریز علم تو آوازه یافت

« سمرقند » اگر مدّتی نام داشت              هم از تابش علم تو وام داشت

«رضا» هشتمین اختر تابناک                    قدم چون گذارد بر آن خاک پاک

هزاران قلم با قلمدان زر                          به دستان مردان صاحب گهر

نوشتند با دیدگانی پر آب                        حدیثی که فرمود آن آفتاب

ز خاک گهر خیز تو بی شمار                    ادیب و سراینده ی نامدار

همان فیلسوفان والا مقام                        شده شهره ی مصر و یونان و شام

همان عارفان همه شور و حال                  رسانیده خود را به اوج کمال

و باغ پر آوازه ی « شادیاخ »                      امیران نام آور آن قصر و کاخ 

و « خیّام » عصیانگر پرخروش                     همی از دهان سبویی خموش

بگوید به ما کاین سرای سپنج                   نیرزد که از بهر آن برده رنج

نباید که از دی نماییم یاد                          ز فردا مکن نیز فریاد و داد

و « عطّار » آن عارف پاکباز                        چو آهنگ پرواز بنمود ساز

به همراه مرغان برای طواف                      پریدند تا قلّه ی کوه قاف

ز دنیای فانی شده منطلق                        فنا گشته در ذات سیمرغ حق

« نظامیّه ات » در جهان طاق بود               که نامش فراتر ز آفاق بود

در آن روزگاری که اندر زمین                       نبودی مگر جهل و بیداد و کین

هزاران ادیب و حکیم و طبیب                    تو می پروراندی به صبر و شکیب

اگر اصفهان بوده نصف جهان                     تو بودی تمام جهان بی گمان

ولیکن فلک چشم دیدن نداشت                 گمان چنین برکشیدن ند اشت

چنان چشم زخمی بزد آن عجوز                  که می سوزی از آتش آن هنوز 

به یکباره از آسمان و زمین                       بلایا برون آمدند از کمین

« غزان » بارها بر تنت تاختند                     چه سرها که از تن جدا ساختند

«زمین لرزه» هم باتو پرکینه بود                  وجودش پر از خشم دیرینه بود

پیاپی تو با خاک یکسان شدی                    فرو ریختی پست و ویران شدی

سرانجام« تاتار»و«چنگیز»شوم                   برون آمدند از سوی « قرقروم »

بدیدند شهری پر از خواسته                       بناهای زیبا و آراسته

زمین سبز و خرّم به سان بهشت                 به پاییز و دی ماه و اردیبهشت

ز خاکش گهر خیزد و زرّ ناب                      هوایش پر از بوی مشک و گلاب

عیان بود نعمت ز هر گوشه ای                   ثمر داده هر دانه صد خوشه ای

همه جای این شهر آباد بود                       سراها پر از توشه و زاد بود

ولیکن«مغول»تشنه ی خون بدی                 خریدار جنگ و شبیخون بدی

بفرمود « چنگیز » ویران کنید                     ز خرد و کلان جمله بی جان کنید

هزاران هزار آدمی شد هلاک                     فرو شد هزاران گهر زیر خاک

بناهای ساییده سر بر سما                        به یکباره ویران شد و بی بها

درون سراها و در  کوی و باغ                     نشیمن گرفتند بومان و زاغ

چنان گشت آن شهر افسانه ای                 که خاکستری ماند و ویرانه ای

از آن روز تا حال لب بسته ای                   به کنجی غریبانه بنشسته ای

ورق می زنی دفتر روزگار                        گهی خنده بر لب گهی اشکبار

به یاد آوری فرّ دیرینه ات                         به تلخی کشی آهی از سینه ات

فلک را دو صد لعن و نفرین کنی               به خشم آئی و چهره پر چین کنی

ولیکن چه سود این برافروختن                 به خشم آمدن ، حسرت و سوختن

چو ما را نباشد گریز از قضا                     پس آن به که باشیم بر آن رضا 

روزی از روز های خوب خدا                              بی هیاهو و قیل و قال صدا

رفت سوی اداره فرهنگ                                 خسته مردی به زیر لب آهنگ

با رئیسش چو روی در رو شد                          دست داد و ز عطر خوش بو شد

به نشان ادب سلامی کرد                              سرور خویش احترامی کرد

سرورش با تبسم و خنده                                گفت جانم چه خواهی از بنده

شرم او مانع سخن گفتن                               در دل اما هزار رنج و محن

جرئتی در دلش چو پیدا شد                           سفره ی دل به راحتی وا شد

گفت از بهر شکوٍه اینجایم                               می شود خواند از سرا پایم

اهل دعوا و قیل و قال نی ام                             در پی حشمت و جلال نی ام

دست رنجم اگرچه نا چیز است                        افتخارم همین که پاکیزه است

سفره ام گرچه کوچک و ساده است                 نقشی از مهر رویش افتاده است

رونق خانه ام نه مال و منال                            بلکه مهر و وفای اهل و عیال

وگر امروز حاضرم اینجا                                    علتش هست واضح و پیدا

از شما و اداره دلگیرم                                     آمدم تا که حق خود گیرم

به چه علت حقوق ما ندهید                            یا سرموقع و به جا ندهید

ماه ها پیش کرده ام تدریس                            خبر اما ز دست مزدش نیس

معنی سال و ماه می دانی؟                            هیچ آیا حدیث می خوانی؟

عرق کارگر چو بر رخ اوست                              دادن مزد او به جا و نکوست

عرقم ماه هاست خشکیده                              دست مزدش ولی کجا دیده؟

باز با شوخی و کمی خنده                               گفت هان ای دبیر فرخنده

سر و کارت چو هست با ورقی                          کی شود جاری از تنت عرقی؟

کارگر بیل می زند و کلنگ                                می کشد ماسه ها و آجر و سنگ

لاجرم دارد او عرق به جبین                              نه شمایان پشت میز نشین

هست در شان او حدیث شریف                         نه دبیران خوش لباس ظریف

گفت گر قسط من عقب افتد                              بانک فورا به تاب و تب افتد

گر شود اندکی خطا و عدول                               بستاند ز بنده فرع و نزول

دم به دم زنگ و نامه و اخطار                            به نشانیّ خانه و سر و کار

پول من دست دولت و آنگاه                                روزگار خودم تباه و سیاه

گفت وام تو را نی ام ضامن                                گر گرفتی ز ملّی و ثامن

تو ندانی که مرد دوراندیش                                 از گلیمش نمی نهد پا پیش

گر تو قانع بدی به نان و نمک                              بود امروز کار و بارت تک

نه نیازت به وام و دفترچه                                   نه که شرمت ز همسر و بچّه

گفت من هم بگویمت رک و راس                          نروم لحظه ای دگر به کلاس

"حق تدریس"  جبر و زوری نیست                        درس برداشتن ضروری نیست

چند ساعت مرا اضافه بود                                   عین بیگاری و گزافه بود

از همین لحظه من رها بکنم                               گرچه ظلمی به بچّه ها بکنم

گفت خود دانی و خدای خودت                              نگهی کن به قسط های خودت

تو خبر داری و خودت دانی                                   گر همین لحظه لب به جنبانی

صد نفر حاضر ایستاده به صف                             با دهن های باز و پر از کف

درس هایت تمام بر گیرند                                    کار تدریس را ز سر گیرند

برو و شکر حق به جا آور                                      روز و شب سوی او دعا آور 

که تو هم شغل انبیا داری                                   پیش حضرت برو بیا داری

چرک دست است مال دنیایی                              برو جانم برو که با مایی

مات و حیران دبیر فرزانه                                       خواب می بینم ای خدا یا نه

گر به خواب است کن تو بیدارم                              ور به بیداری است بیزارم

حل نشد عاقبت معادله اش                                  شد پشیمان از این مجادله اش

که چرا وقت خود هدر داده                                     ناله پیش رئیس سر داده.....